Blog: Leidinggevende van millennials? Maak tijd voor een f*ck-it list!

Onlangs ben ik gestart met een incompany training aan een groep millennials. Het gaat om een groep jonge trainers die meer willen leren over omgaan met weerstand en groepsdynamiek. Ik gebruik hiervoor o.m. het Handboek Teamcoaching van Martijn Vroemen (oprichter Teamchange). Het is een bijzondere groep die zich erg kwetsbaar en open opstelt.

Immens hoge doelstellingen

Binnen deze groep heb ik gewerkt aan het creëren van maximale veiligheid (in jargon: containment) in de groep, zodat iedereen zich voldoende vertrouwd voelt om zich kwetsbaar op te stellen. Ik geniet altijd erg van het groepsproces waarin mensen zich veilig gaan voelen en uit hun comfort durven te gaan. Dat gebeurde nu ook en de immens hoge doelstellingen die mensen zichzelf stellen, waren soms schrikbarend!

We zijn daarom begonnen met het maken van afspraken over hoe we omgaan met vertrouwen, met het schrijven van tussentijdse reflecties op de trainingsbijeenkomsten (aan iedereen voor de sessie mailen, hoe spannend is dat!), de uitzondering van het niet maken van opdrachten, et cetera. De groep bepaalt de regels en ik volg en kader.

Falen wordt persoonlijk gemaakt

Het eerste wat me opvalt is hoe kritisch deze groep millennials op zichzelf is: ‘had ik zus of zo niet beter kunnen doen, doe ik het wel goed (genoeg)’? Met vaak als antwoord: ‘nee, dat heb ik niet goed genoeg gedaan’. Ik vind het opvallend hoe groot hun verantwoordelijkheidsgevoel is, en vaak ten koste van henzelf. Ik trof mensen die doorzetten tegen wil en dank en met hoofdpijn na hun werk naar huis gaan. Ze sluiten zich af van een negatief gevoel dat ze het niet goed hebben gedaan en het protest van hun lijf door tegen zichzelf te zeggen dat hoofdpijn er nu eenmaal bij hoort. Alles is persoonlijk en hun eigen schuld.

De context wordt niet of nauwelijks meegenomen. Maar die context is wel degelijk relevant: Dat ze met weinig trainerservaring en kennis van groepsdynamica zomaar voor een groep zijn gaan staan, een groep professionals moeten trainen, met als enkele tool hun intuïtie en eigen levenservaring. Dat is nogal wat.

Het is vaak hun eerste baan voor een eerste echte werkgever. Alles is dus normaal wat hen betreft en zal er wel bij horen. Vermenigvuldig dat met de ambitie om van maatschappelijke betekenis te zijn en drang om ambities waar te maken, en daar heb je de millennial pur sang die zich maximaal inzet. Zonder het over deze training in het bijzonder te hebben, begrijp ik wel beter waarom mensen steeds jonger zijn als ze kampen met stress of burn-out klachten.

Wat managers van millennials kunnen betekenen

Organisaties zijn wat mij betreft onvoldoende toegerust op hoe ze jonge mensen moeten begeleiden in het omgaan met hun 24/7 mentaliteit, de continue prestaties die sociale media van hen vragen te posten en de voortdurende strijd om te voldoen aan torenhoge verwachtingen op het vlak van werk, relaties, kinderen en wonen.

Ik krijg vragen van de deelnemers over hoe ze de extra tijd die de training vraagt moeten combineren met hun drukke agenda’s. Met hun werkgever, mijn opdrachtgever, is afgestemd dat ze het in de baas z’n tijd mogen doen. En toch, opdrachten worden pas kort voor de uiterlijke deadline ingeleverd, vaak met excuses. Een klein voorbeeld dat aangeeft hoe druk jonge mensen zijn.

Of neem een meer privévoorbeeld: Laatst was er een deelnemer recent getrouwd. ‘’Geweldig he’’, zei ik in een pauze, ‘’hoe vond je het?’’, terugdenkend aan mijn eigen trouwdag. ‘’Nou’’, zei de een, ‘’ik ben eigenlijk wel blij dat het voorbij is. De organisatie, continue in het middelpunt staan, de stress of we alles op tijd zouden afkrijgen… Maar het was ook leuk hoor’’, voegde ze er snel aan toe.

Tot slot, een inhoudelijk voorbeeld: Eén van de opdrachten die ik de groep gaf was om de zelfassessment in te vullen uit het Praktijkboek Teamcoaching van Martijn Vroemen. Hoe beoordelen de deelnemers zichzelf op de competenties en vaardigheden die de beroepsvereniging Stir verlangt van een teamcoach? Het hokje met ‘dit kan ik’ werd niet zo vaak aangevinkt. Veelal werd het vakje ‘dit moet beter’ aangekruist, terwijl sommige al een twintigtal groepen heeft getraind.

Ga voor de f*cks van het leven!

Wat milder zijn voor jezelf, dat zou ik deze generatie gunnen. Wat minder prestatiedruk, wat minder verantwoordelijkheidsgevoel, en wat meer genieten van de natuur, van niks doen, van wezenloos voor je uit staren naar de witte muur. Zonder daarvoor meteen op wereldreis te hoeven gaan. Gewoon in het dagelijks leven oplaadmomenten inbouwen, even niks hoeven en genieten van een Netflix-serie kijken zonder schuldgevoel over wat er eigenlijk nog op het to do lijst je staat.

Volgens Mark Manson, auteur van De edele kunst van not giving a f*ck, draait het erom dat je kiest voor datgene wat er voor jou echt toe doet; de echte f*cks in het leven. (Lees hier de gastblog van Rogier over het boek van Mark Manson.) Durven te kiezen wat voor jou de moeite waard is om voor te vechten. Durven te kiezen voor wat je écht wilt en daarvoor gaan. Daar geloof ik in. Dat doe ikzelf ook als ik ga voor mijn coachpraktijk of gezin.

Ik heb de deelnemers gevraagd of ze een F*ck-it list wilden maken. Wat wil je niet meer doen, het liefst vandaag? Dat gun ik elke millennial, stoppen met al dat ‘moeten’ en meer genieten, meer leven vanuit het moment. We vergoten wat tranen met elkaar, de worsteling met het leven lag op tafel. Tegelijk ontstond er ook bemoediging naar elkaar om te kiezen voor jezelf, voor je eigen dromen en verlangens. Er werd steun aangeboden (ik help je!), er werd bewonderd (ik zou willen dat ik kon wat jij kan!) en er werden stappen gezet (ik ga dat ook doen!).

Daarom mijn oproep aan werkgevers: Maak samen met je millennials een F*ck-it lijst, geef ze aandacht, luister en relativeer waar nodig, zodat je jonge medewerkers kunnen doen wat echt belangrijk hen is. Voor zichzelf, maar ook voor hun prestaties binnen het team.